Tatar Qağanlığı
Tatar Qaqanlığı, Tatar Qağanlığı | |
330—555 | |
Paytaht | Ötüken |
Resmiy til | Eski Tatar tili |
Resmiy din | Teñrilik |
Devlet qurumı | Qağanlıq |
Biz Tatar tügülmiz! diy bugün dönme…
Elbette tügülsiñ, ay bayğuş köle
Tatar Qağanlığı (qadimiy türk tilinde 𐱃𐱃𐰺:𐰴𐰍𐰣𐰞𐰍, çinliler tatarlarnı nefretnen juan-juan ya da jujan dep adlandırğanlar[1], avropatsentrik tarihşınaslıqta bu devletniñ adı da şundandır) — hunnularnıñ menbalardan ğayıp olğanları arasında ve Türk Qağanlığınıñ yükselmesinden evel olğan qadimiy tatar türk devletidir[2][3][4][5]:155-157[6][7][8][9]:506. Tatar ükümdarları tarihta 402 senede birinci olaraq eski türk Qağan (𐰴𐰍𐰣, yani şahinşah, imperator) unvanını aldılar[10].
Tatarlar, Halhaslarnıñ rus ve sovet yardımınen öz tarihını qadimiyleştirmege tırışqanlarına baqmadan, öz nevbetinde umumiy olaraq türk olaraq tanığan hunnu[11] ya da doquz oğuz[4] qabilelerinden biri olğanı aqqında sayıla[12].
VI asırnıñ ortalarında Avropanıñ çöl taraflarına köçip, Avropa qıtasınıñ emiyetli bir qısmını zapt etken ve Avar Qağanlığını qurulğan avarlar tatar konfederatsiyasınıñ terkibinde ediler[10]. Lâkin İçki Asiya tatarları ve Avropa avarlarını aynılaştıruv meselesi asılında pek mürekkeptir[13].
Dünya tarihında eñ buyük ve eñ tesirli devletini qurulğan Cengiz Han qara tatar qabilesinden edi[14].
Yazam
[deñiştir | kodunı deñiştir]Tatarlarda skitlerniñ devirlerinden berli belli olğan runi yazısı olğan, başta İssıq runi yazısı[15] (ukraince Іссикське рунічне письмо), soñra Orhon-Yenisey olaraq belli olğan. Qadimiy türkiy runi yazısınıñ abideleri Qırımda skit qurğanlarında tapıla ve tapıla edi (meselâ, Qarasuvbazarda runi yazısı olğan vaza).
Genetika
[deñiştir | kodunı deñiştir]Monğol (halha, burât ve qalmuq) qurulışlarınıñ red etilmesi genetikadır. Hunnularnıñ aymaglarından biri tatarlar dep adlandırıla[1], başqa versiyada tatarlar doquz oğuzlardan çıqqanlar[4]. Ögrenilgen hunnular arasında 16 adam (67%) R1a1a1b2-Z93[16] gaplogruppasınıñ (skit-Qurğan yani Yamna—Andronovo yani Turan gaplogruppası, türkiy halqlar arasında ükümdar[17], ösetinler (iron) arasında - 0,5%, slavânlarda diger bir subklad — Z280 — üküm süre), 5 adam - Q1a, 2 adam- N, 1 adam - G1 taşıyıcısı edi[16]. Eñ qadimiy skit (İş Ğuz) qurğanlarda de aynı şu gaplogruppalar belli olğan[18]. Genetika ilmiy ceetten isbatladı ki, eñ azdan şarqiy skitler, yani eñ qadimiy skitler (skitlerniñ ecdat vatanı — Altaydır[19]) doğrudan-doğru deyerlik tek türkiy halqlarnıñ ecdatları, hususan qıpçaq tillerinde laf eticilerniñ tarlasınıñ vekilleridir[20]. Mongollarğa has olğan С ve O gaplogruppaları hunnu arasında belli olmadı[16].
Toquz-oğuzlarğa kelgende, bu qadimiy uyğurlarnıñ belgisidir[21]. Uyğurlar arasında R ve J gaplogruppaları üküm süre (70%)[22].
Bugünde özlerini tatar dep adlandırğan halqlar arasında da R ve J gaplogruppaları üküm süre (meselâ, Uluğ Ulustan kelgen, askerlerden, murzalardan, Cengiziylerden, alicenap tatar qorantalarınıñ vekillerinden ve adiy tatarlardan çıqqan lipka tatarları arasında bu gaplogruppalar genofondnıñ 84%-ni teşkil eteler[23]).
-
Lipka tatarlarınıñ genofondı[23].
-
Zemaneviy monğollarnıñ genofondı ne hunnularğa, ne de tatarlarğa has degil. Teñeştirmek içün kösterildi[24].
Şuña daa baqıñız
[deñiştir | kodunı deñiştir]İhtar
[deñiştir | kodunı deñiştir]- ↑ 1,0 1,1 Книга Сун, глава «Жоужань», стр. 39
- ↑ Валиахмет, 2012. saife 250
- ↑ Tatar | people | Britannica(ing.). www.britannica.com. — «The name Tatar first appeared among nomadic tribes living in northeastern Mongolia and the area around Lake Baikal from the 5th century CE. Unlike the Mongols, these peoples spoke a Turkic language, and they may have been related to the Cuman or Kipchak peoples.».
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Ḥudūd al'Ālam. — Luzac & co, 1937. цитата (стр. 94): "The Tātār too are a race (jinsī) of the Toghuzghuz"
- ↑ Golden, Peter B. (1992). An Introduction to the History of the Turkic peoples. Series: Turcologica, IX. Wiesbaden: Otto-Harrassowitz.
- ↑ Maħmūd al-Kašğari. "Dīwān Luğāt al-Turk". Edited & translated by Robert Dankoff in collaboration with James Kelly. In Sources of Oriental Languages and Literature. Part I. (1982). pp. 82–83
- ↑ Islamic Central Asia: An Anthology of Historical Sources. — Indiana University Press. — P. 71. — ISBN 978-0-253-35385-6
- ↑ Köprülü, Mehmet Fuat (author), Leiser, Gary & Dankoff, Robert (translators), (2006), Early Mystic in Turkish Literature, p. 147-148
- ↑ Golden, P. B. "The Turkic World in Maḥmûd al Kâshgarî", Bonn Contributions to Asian Archaeology, 7, p. 505 - 555
- ↑ 10,0 10,1 Комиссаров С. А., Шульга Д. П. Аварские древности как возможная основа для выделения археологических памятников жужаней // Вестник Новосибирского государственного университета. Серия: История. Филология. — 2009. — Т. 8, вып. 5. — С. 186—188. — ISSN 1818-7919. Архивировано 21 aprelniñ 2019 года.
- ↑ Savelyev A, Jeong C (2020). Early nomads of the Eastern Steppe and their tentative connections in the West. Evolutionary Human Sciences 2, e20, 1–17. https://doi.org/10.1017/ehs.2020.18
- ↑ Pritsak O. 1959. XUN Der Volksname der Hsiung-nu. Central Asiatic Journal, 5: 27-34.
- ↑ Pohl, W. (2019). The Avars: A Steppe Empire in Central Europe (pp. 567–822). Cornell University Press
- ↑ https://www.vostlit.info/Texts/rus13/Menda/text.phtml?id=4407
- ↑ Гаркавець, 2018. saife 5
- ↑ 16,0 16,1 16,2 Древние геномы о предках и потомках хунну
- ↑ Ж. М. Сабитов Популяционно-генетические исследования тюркских народов на современном этапе // Золотоордынская цивилизация, 2016, С. 337
- ↑ Laura Mary et al. Genetic kinship and admixture in Iron Age Scytho-Siberians Архивная копия от 31 martnıñ 2019 на Wayback Machine, 2019
- ↑ The Scythians // The Assyrian and Babylonian Empires and other States of the Near East, from the Eighth to the Sixth Centuries B.C.. — Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. — Vol. 3. — P. 547–590. — ISBN 978-1-139-05429-4
- ↑ Martina Unterländer, Friso Palstra, Iosif Lazaridis, Aleksandr Pilipenko, Zuzana Hofmanová. Ancestry and demography and descendants of Iron Age nomads of the Eurasian Steppe (англ.) // Nature Communications. — 2017-03-03. — Vol. 8, iss. 1. — P. 14615. — ISSN 2041—1723. — doi:10.1038/ncomms14615. Архивировано 21 мая 2017 года. Contemporary descendants of western Scythian groups are found among various groups in the Caucasus and Central Asia [halqlar qasevetnen adlandırılmay, tek regionlar adlandırıla, çünki Kavkazda bu qaraçaylar, balqarlar ve noğaylar, Orta Asiyada ise - qırğızlar, türkmenler, özbekler, qaraqalpaqlar, uyğurlar ve diger halqlar], while similarities to eastern Scythian are found to be more widespread, but almost exclusively among Turkic language speaking (formerly) nomadic groups, particularly from the Kipchak branch of Turkic language
- ↑ «ТОКУЗ-ОГУЗСКАЯ» ПРОБЛЕМА В ИСТОРИИ ИЗУЧЕНИЯ ДРЕВНИХ УЙГУРОВ ЦЕНТРАЛЬНОЙ АЗИИ // Вестник НГУ. Серия: История, филология. 2009. Том 8, выпуск 5: Археология и этнография © У. Т. Ховалыг, 2009
- ↑ Xue, Yali; Zerjal, Tatiana; Bao, Weidong; Zhu, Suling; Shu, Qunfang; Xu, Jiujin; Du, Ruofu; Fu, Songbin; Li, Pu; Hurles, Matthew E.; Yang, Huanming; Tyler-Smith, Chris (aprel 2006). „Male Demography in East Asia: A North–South Contrast in Human Population Expansion Times”. Genetics. 172 (4): 2431–2439. doi:10.1534/genetics.105.054270. PMC 1456369 . PMID 16489223.
- ↑ 23,0 23,1 В. С. ПАНКРАТОВ, Е. И. КУШНЕРЕВИЧ, член-корреспондент О. Г. ДАВЫДЕНКО ПОЛИМОРФИЗМ МАРКЕРОВ Y-ХРОМОСОМЫ В ПОПУЛЯЦИИ БЕЛОРУССКИХ ТАТАР. — Минск: Национальная академия наук Беларуси, 2014. — P. 95.
- ↑ Yamamoto, Toshimichi; Senda, Tomoki; Horiba, Daiki; Sakuma, Masayoshi; Kawaguchi, Yuuka; Kano, Yuuichi (). „Y-chromosome lineage in five regional Mongolian populations”. Forensic Science International: Genetics Supplement Series. Progress in Forensic Genetics 15 (în English). 4 (1): e260–e261. doi:10.1016/j.fsigss.2013.10.133. ISSN 1875-1768.Categorie:Articole cu surse în limba English (en)
Edebiyat
[deñiştir | kodunı deñiştir]- Гаркавець О. Н. Иссыкская руническая надпись: новое чтение // Тюркологические исследования. — 2018. — Т. 1, вып. 2. — С. 5—18.
- Садур Валиахмет Тюрки, татары, мусульмане / И. З. Мухамеджанов. — М: Марджани, 2012. — С. 250. — 400 с. — ISBN 978-5-903715-31-2